Gisteren schreef Johan van Hulst mij een lange en zeer hartelijke brief over Langeveld, die hij vanaf de oorlog heeft gekend. Bij zijn brief ingesloten trof ik de herdenkingsrede die Van Hulst in 1990 aan het KNAW uitsprak bij het overlijden van Langeveld. Die rede eindigt aldus:
'Ook nu de fenomenologische pedagogiek over haar hoogtepunt heen is, zal ieder die de opvoedingswetenschap bestudeert, slechts tot eigen schande de werken van Langeveld ongelezen kunnen laten, omdat hij ons in al zijn geschriften ervoor gewaarschuwd heeft, dat wij op een dwaalspoor zijn, als wij menen dat wij uit onze levens- en wereldbeschouwing alles over het kind te weten, zonder het kind te kennen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten