Ida Gerhardt: De fluit

Uit: Het veerhuis, 1946, p. 18-20

Voor Titia Langeveld.

Ik ken op aarde geen geluid

zoo zuiverend als van de fluit,

een open langschap brengt het mij
jong in de tinten groen nabij,
- schaduw en licht gaan in en uit. -

Is het de oorsprong van het hout
dat zich nog besloten houdt
de boom, gevormd in ring na ring,
het loover in zijn fluistering,
het ruischen dat zijn wijd ontvouwt?

Hoor, in de ebben schacht verdoken,
dit stroomen, donker en gebroken,
een oerklank stamelend bevrijd
een zingen in aanvankelijkheid
en dolen, prevelend gesproken.

Een adem schiep de eerste mensch
en nu bezielt hij naar zijn wensch
dit hout - met rijzen en met dalen
formeert het tastend ademhalen
de tonen. Langs hun zuiv're grens

de reeksen, ijl omhoog getogen
en als in strak azuur ontvlogen
zoo licht en bovenaardsch ontstegen, -
dan dalend in een speelsch bewegen
tot milder wending omgebogen.

Een heuvelland komt in het licht,
fijn bloeiend gras, trillend gezwicht,
een oeverbocht, tot zilver stroomen
van een rivier, gehuifde boomen;
rondom het strenge vergezicht

der naaldhoutbosschen - Wat bewoog
er onder de satijnen boog
der treurwilgtakken? Aangesloopen,
teer en verwonderd in het open
riviergras dit figuurtje, - hoog

sloeg er een vogel, parelend klaar -
er viel een vak van zon - en paar
na paar, een losse rand
kwam te bewegen in het land;
dansend, dwalend door elkaar,

met in ontglippen en ontmoeten
een prille drift, een huiverzoete
ontvoering - Uit het verre loover
waait een versluierd roepen over,
een lachen vlucht op lichte voeten,

een rank, en speelsche fantasie.
D'aanvankelijke melodie
wordt strak, in effen trant hernomen
en trekt voorbij - een naderkomen
van 't afscheid, dat ik wenken zie.

Een nauw gewaagde klank - nog even
huivert een ademtocht van leven
langs de versmalde parelrij
der gaten - maakt zich stijgend vrij -
dan dooft omfloerst het lichte zweven.

Als ging ht leven zelve uit
zoo is het ons nu dit geluid
verstierf - wij zien elkander aan,
nog toevende. -